Toen mijn moeder klein was, wist ze al dat ze later moeder wou worden. Al jong kreeg ze 3 kinderen en vond daar haar levensvervulling in. Mijn vader was de kostwinner en mijn moeder zorgde voor het huishouden en het opvoeden van ons. Diep in het hart van mijn moeder had ze graag ook verpleegkundige willen zijn, maar zoals ze zelf tegen mij zei: ‘Mijn vader vond dat ze het al druk genoeg had met 3 kinderen.’
Als enige dochter en jongste kind ergerde ik mij vreselijk aan het feit dat mijn moeder zich altijd minderwaardig voelde en mijn vader zich als de baas in huis gedroeg.
Al vroeg voelde ik de onrechtvaardigheid en de onderdrukking van de vrouw. Als dochter voelde ik de druk om in het huishouden te moeten helpen, terwijl mijn broers de mannentaken zoals het grasmaaien kregen toegediend.
Mijn moeder als sloof zien van het gezin, die zichzelf volledig opofferde en wegcijferde, heeft in mijn kinderjaren veel boosheid in mij aangeraakt. Waarom word je als vrouw in zo’n onderdrukte rol geduwd? Waarom leeft de vrouw niet een gelijkwaardig leven ten opzichte van de man? Je kan toch samen de last en het plezier van het gezin dragen?
Mijn verhaal
Toen ik 35 was, werd ik zelf moeder. Ik had al veel levenservaring opgedaan: in het buitenland gewoond, gestudeerd, mijn eigen praktijk Terra Voice succesvol opgezet en met veel plezier zowel in groepen als in individuele sessies met veel cliënten gewerkt.
Mijn eerste zwangerschap was ronduit vreselijk te noemen. 9 maanden was ik misselijk en liep ik rond met veel pijn. Ook het herstel van alle fysieke klachten namen een paar jaar in beslag. Toen ik 3,5 jaar later zwanger werd van mijn 2de zoon kwam ik erachter dat het zwanger zijn nog erger kon. Naast alle fysieke klachten kreeg ik door een op hol geslagen schildkier en gal- en leververgiftiging last van angst en depressie. Zowel de verloskundigenpraktijk waar ik liep als de huisarts lieten mij maar een beetje met al mijn klachten rondlopen. Pas aan het eind van de zwangerschap, toen ook mijn hele lichaam begon te jeuken, werd ik naar het ziekenhuis verwezen en bleek ik een zwangerschapsvergiftiging te hebben. Twee dagen voordat mijn zoon ingeleid werd, werd hij in week 37 op een natuurlijke manier geboren.
Ook deze zwangerschap heeft weer jaren in beslag genomen om te herstellen van alle fysieke en mentale klachten.
Wat ik heb opgemerkt in al deze zware jaren is dat er weinig ondersteuning en begrip is vanuit de samenleving.
Als vrouw hoor je niet te klagen, alle lasten en fysieke kwaaltjes horen er nu eenmaal bij en alle slapeloze nachten waardoor je zo super langzaam kan herstellen, daar wordt al helemaal niks over verteld.
Gebrek aan begrip voor het moederschap
Als ik met vrouwen over het moederschap in mijn praktijk praat, is er zoveel onuitgesproken verdriet. In de westerse wereld is er vaak nog maar weinig steun van naasten in het opvoeden van je kinderen. Elke vrouw zie ik letterlijk zelf stoeien om het wiel uit te vinden hoe ze hun kinderen mogen opvoeden. Velen werken, net zoals ik, maar dragen toch ook de meeste opvoed- en zorgtaken, omdat de vrouw nu eenmaal van nature veel meer ziet wat er nodig is.
Veel vrouwen zijn tegenwoordig hoger opgeleid dan de man en doen meer aan persoonlijke ontwikkeling; en om deze reden houden veel relaties niet meer stand, omdat de vrouw zich niet ondersteund of begrepen voelt door haar partner.
Toen mijn jongste zoon 2 jaar werd, gingen mijn partner en ik uit elkaar. Als alleenstaande moeder merkte ik op dat deuren zich meer sloten. In plaats van de nodige extra steun te mogen ontvangen, merkte ik ongemakkelijkheid bij mijn omgeving op. De jaren hierna heb ik echt mijn eigen kracht mogen vinden om alle taken als moeder en kostwinnaar in een herstellend lijf te kunnen dragen. Mijn sociale leven kwam onderaan de lijst: mijn kinderen, gezondheid en werk werden prioriteit.
Als vrouw en moeder kan ik oprecht zeggen: ‘Jemig wat zijn vrouwen toch sterk!’
Maar ook voel ik de ongehoorde stem van elke vrouw die moeder is geworden. Alles wat een moeder elke dag draagt, het beste van zichzelf probeert te geven, maar altijd het gevoel houdt dat ze tekort schiet, omdat ze zoveel zorgtaken heeft te dragen.
Ik geef stem aan al mijn moederzusters. Ik ken jullie pijn, ik zie jullie strijd, ik weet wat jullie doen om elke dag weer je kind het beste te geven. Ik weet dat het regelmatig niet lukt, je te moe bent om nog gezellig te doen.
Maar weet: je bent een geweldige vrouw en moeder. Ik ben zo trots op je, want elk moment, elke dag heb je dat gedaan naar je beste vermogen.
Van vrouw naar moeder groeien
Het leven is er niet om volmaakt te zijn, maar om te leven zoals het zich aandient met al zijn pijn, tegenslag en voorspoed. Een moeder is geboren als het kind in je buik groeit. We zijn alleen vergeten dat een moeder haar nieuwe leven net zo verkent als een kind die alles nog mag leren.
Dus durf maar een onwetend kind vol verbazing te blijven als moeder en over het moederschap. Sta toe dat je mag leren bij jezelf te blijven.
Als je liefdevol voor jezelf kan zijn en jezelf ook ruimte geeft wat je zelf nodig hebt, ben je de beste opvoeder die je je kind kan geven. Een menselijke vrouw die moeder is geworden en net als haar kind het leven samen blijft ontdekken. Door kwetsbaar te mogen zijn, kan je ware licht door je heen schijnen.
Laat je zelfbeeld maar los over het moederschap en wat voor moeder je zou willen zijn en sta toe welke reis jullie samen dienen te maken.
Het leven drukt zich toch wel in alle vrijheid door jullie heen uit. Wees eigen-wijs. Voel hoe je van binnenuit je eigen unieke moederschap mag innemen, met alle golfbewegingen en groeimogelijkheden die ze je als mens geven.
Gelinde Hengst
Trainer & ontwikkelaar van de Terra Voice-methode